معرفی کتاب «فاطمه زهرا (س)؛ شادمانی دل پیامبر (ص)»
کتاب «فاطمه زهرا (س)؛ شادمانی دل پیامبر (ص)»، نوشته احمد رحمانی همدانی و ترجمه دکتر سیدحسن افتخارزاده سبزواری، گامی در جهت شناخت شخصیت والای بانوی دو عالم برداشته است. این کتاب در آغاز، بعد از نگاهی گذرا به جایگاه حضرت زهرا (س)، نظر پژوهشگران و دانشمندان درباره آن حضرت را آورده است.
به گزارش شهرآرانیوز - حضرت فاطمه زهرا (س) مادر امام حسن و حسین (ع) و همسر بزرگ مرد تاریخ امیرالمومنین (ع) است. از این‌ها بگذریم، فضایل این بانوی بزرگوار از حد فزون است. در وصف زهرای بتول کلام‌ها قاصر و توصیفات ناقص است، بنابراین اگر گوشه‌ای از بحر معرفت فاطمه زهرا (س) درک شود، بسیار ارزشمند است.
درواقع فاطمه (س) در نزد مسلمانان، برترین و والامقام‌ترین بانوی جهان در تمام اعصار و قرون است. این عقیده برگرفته از مضامین احادیث نبوی است. این طایفه از احادیث، اگرچه از لحاظ لفظی تفاوت دارند، دارای مضمونی واحد هستند. در یکی از این گفتار‌ها (که مسلمانان، اعم از شیعه و سنی آن را قبول دارند)، رسول اکرم (ص) می‌فرماید: «فاطمه سرور زنان جهانیان است». بنا بر نص آیه شریفه قرآن، حضرت مریم (س) برگزیده زنان جهانیان معرفی شده و در نزد مسلمانان دارای مقامی بلند و عفت و پاکدامنی مثال زدنی است و جزو زنان برتر جهان معرفی شده، اما او برگزیده زنان عصر خویش بوده است.
ولی علو مقام حضرت زهرا (س) تنها محدود به عصر حیات آن بزرگوار نبوده است و در همه اعصار جریان دارد، از این رو پیامبر اکرم (ص) در کلامی دیگر به صراحت فاطمه (س) را سرور زنان اولین و آخرین ذکر می‌فرماید.
کتاب «فاطمه زهرا (س)؛ شادمانی دل پیامبر (ص)»، نوشته احمد رحمانی همدانی و ترجمه دکتر سیدحسن افتخارزاده سبزواری، نیز گامی در جهت شناخت شخصیت والای بانوی دو عالم برداشته است. این کتاب در آغاز، بعد از نگاهی گذرا به جایگاه حضرت زهرا (س)، نظر پژوهشگران و دانشمندان درباره آن حضرت را آورده است.
سپس فضایلی را که بین او و حضرت محمد (ص) و امام علی (ع) و فرزندانشان مشترک بوده، ذکر کرده و نمونه‌هایی از سخنان علمی و عملی حضرت زهرا (س) را نقل کرده است. در ادامه کتاب، درباره شخصیت سیاسی و اجتماعی و موضع گیری‌های ایشان و ستمی که به آن حضرت روا داشته اند، صحبت شده و در آخر از شهادت و مقام و منزلت ایشان در روز قیامت سخن گفته شده است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «..ای ابوالحسن (ای علی)! بدان که خداوند نور مرا آفرید.
وی تسبیح گوی خداوند بزرگ بود و آن گاه آن را در یکی از درختان بهشتی به ودیعت سپرد. آن درخت درخشید. هنگامی که پدرم وارد بهشت شد، خداوند به آن حضرت الهام کرده و دستور داد که میوه آن درخت را بچین و در داخل دهان خود بچرخان. حضرت این کار را انجام داد و آن گاه خداوند مرا در صلب پدرم (ص) به ودیعت سپرد و بعد به خدیجه منتقل کرد و او هم مرا بر زمین نهاد و من از آن نورم. آنچه را که بوده و هست و هنوز نیامده است، می‌دانم.ای ابوالحسن! مومن به نور خدا می‌نگرد.»
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
